O corazón enrrugado de tristura.
A cabeza aturdida, traballando nos recordos.
O corpo teso, paralizado coa dor,
cheo de sufrimento e amargura.
Esta sensación xa a tiven antes
pero segue sendo dura e estrana.
Como si a alma estivera anestesiada
sen saber reaccionar ante a desgracia.
Teño lágrimas acumuladas na garganta
como unha fonte obstruída na saída.
Seguen acumuladas nesta gorxa
e non dan saído, a dor non se alivia.
O mundo segue ó redor, abre o día.
Debería sair o sol dando esperanza
pero dentro sigue a noite de tristura
e o único que queda é a lembranza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario