Prestige

Quero facer unha copla
coma José de Torea,
para que se entere o mundo
do que pasou nesta terra.

Sei que vai a ser difícil
pero ímolo intentar,
pois Torea era un mestre
neste arte de rimar.

Foi un día de Novembro,
nun día de temporal,
pero o mal tempo nesta costa
non nos ten porque estrañar.

Un gran barco petrolero
con bandeira de Bahamas
a altura de Muxía
daba unha señal de alarma.

Tiña un golpe nun costado
e por el saía fuel,
os mariñeiros da Barca
xa non o podían creer.

Rescatan ós tripulantes,
dentro queda o capitán,
para amañar a avería
nada pode facer xa.

¿Que se vai facer con el?
Os políticos discurren
pídenlle axuda ós técnicos
para que estes lles axuden.

Chaman ós remolcadores
e lévano para arriba,
pois o barco xa estaba
casi enfrente de Muxía.

Van con el cara ó Norte
mentras sopla o temporal,
quéreno alonxar da costa
pero o barco non dá mais.

No medio da maniobra
alguén cambiou de opinión
e agora toma rumbo sur
para arranxar a cuestión.

Todos teñen a intención
de mandalo ó "quinto pino"
e parece que querían
cargarlle o loro ós patricios.

E así déronlle un paseo
ó longo da nosa costa,
repartindo chapapote
desde unha punta hasta outra.

Decían que non chegaba,
que eran manchas moi pequenas
que estaba tan alonxado
que xa non chegaba a terra.

Pero os que non somos tolos
sabiamos a ciencia certa
que o mar bora todo fóra
que dentro del nada queda,

E a marea negra chegou
dende Caión a Fisterra
dende Cantabria ata a Guarda
enchendo todo de merda.

Orballo

Orballo,
fillo miúdo das nubes
desas nubes mourasque cubren o ceo
nas tardes quedas, e nas noites de inverno.

Lixeiro orballo,
a nevoa predica a túa chegada
e escomenzas a esvarar miúdo, calado,
por entre as herbas e as follas do carballo.

Sigue chorando,
sigue chorando lixeiro
nos pobos que pola mañá cedo, aínda adormiñados
na túa compaña espertan.

Cae orballo.
Sigue caendo, calado. 

Os meus primeiros versos

O primeiro poema que eu lembro escribir foi no colexio de Carnota con motivo dun concurso. Non lembro todo o poema pero si algúns versos.

O río baixa do monte
e baixa moi caladiño,
e logo pasa entre as follas
con un marmurio baixiño.

E calado dille o vento,
o seu amigo ao ventiño,
non lle tires das folliñas
a aquel carballo velliño

Bloggeando

Debo decir que non se me pasara pola cabeza poñerme a escribir nun blogg hasta prácticamente esta semana, despois de ver o Blogg de José de Torea.
Unha vez que o vin e leín as súas poesías, recoñezo que me animou a facer tamén a min un, sobre todo para dar a coñecer a quen visite este blog, a miña "producción literaria".
Tampouco creo que o tempo me permita traballar nel moi a miúdo, pero farase o que se poda.
Ata outra.